Το βήμα των μαθητών

Για το μάθημα αγγλικής γλώσσας της κυρίας Τζαμάλη η μαθήτρια της Β' λυκείου Μαρία Τσούκα εργάστηκε και παρουσίασε ενδιαφέρον υλικό στα αγγλικά πάνω στο επίκαιρο θέμα των εμβολίων.  Ακολουθεί η παρουσίαση:

Στο πλαίσιο του μαθήματος της Χημείας οι μαθητές του τμήματος Β4 του Β’ Αρσακείου Λυκειου Ψυχικού εκπόνησαν κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους 2021-2022 τρεις αξιόλογες γραπτές εργασίες. Αξίζει να τονιστεί πως η διδάσκουσα καθηγήτρια κ. Γιαννακοπούλου έδωσε έμφαση στην επίτευξη των ακόλουθων μαθησιακών αποτελεσμάτων: Οι μαθητές θα πρέπει: να μπορούν να εκφράζουν κρίσεις να παίρνουν αποφάσεις για σημαντικά περιβαλλοντικά προβλήματα να προτείνουν τρόπους με τους οποίους μπορούν να περιοριστούν αυτά τα προβλήματα να υιοθετούν στάσεις που να συμβάλλουν στον περιορισμό των περιβαλλοντικών προβλημάτων. Οι εργασίες έχουν τους τίτλους: Η κλιματική αλλαγή και οι επιπτώσεις της στον πλανήτη , από τις μαθήτριες Σταθούλη, Συρίου και Χελιώτη. Το λιώσιμο των πάγων , από τους μαθητές Σταμενίτη, Σουρίλου, Ταμπάκου, Τζαμουράνη και Φιλιπποπούλου. Τα πλαστικά στις θάλασσες , από τις μαθήτριες Σταθούλη και Συρίου. Οι δύο πρώτες εργασίες εκτυπώθηκαν σε μορφή poster και αναρτήθηκαν σε χώρους του σχολε

  "Οι κειμενικοί μου δείκτες" Δήμου Μαρία-Βλασία Συμμετοχή στους 14ους Α.ΛΟ.ΤΕ με σκίτσο

    Χάρτης της Μικράς Ασίας και του Πόντου με ελληνικά τοπωνύμια Η μαθήτρια της Α' λυκείου Λίνα Κατσούνη , υπό την επίβλεψη του φιλολόγου του Β' Αρσακείου Λυκείου Ψυχικού Γιάννη Καργάκου , ασχολήθηκε στο μάθημα της Ιστορίας με το θέμα της μακραίωνης, αδιάκοπης παρουσίας ελληνικών πληθυσμών στα παράλια και στα ενδότερα της Μικράς Ασίας. Προέκυψε μία ενδιαφέρουσα παρουσίαση την οποία αναρτούμε παρακάτω:

    "Φυγή" Ζαρβάνου Ελένη    Συμμετοχή στους 14ους Α.ΛΟ.ΤΕ με φωτογραφία

"Σιχαίνομαι τον τίτλο" Δήμου Μαρία-Βλασία Χορεύτρια, Αρχιτέκτων και Ποιήτρια Επαγγελματίας ονειροπόλης Μακάρι όλοι Μακάρι όλοι Να αγαπούσαν να μισούσαν Τη δουλειά του ονειροπόλη Όσοι κρύβουν τον ονειροπόλη Σε βίλα μένουν Δίχως τζάκι Εκείνος βγαίνει στα κρυφά Τα βράδια εκεινα τα βαριά Και μονος κλαίει "Σσσ, σκάσε!" "Θα ξυπνήσεις την νταντά." Μα στο λέω στα κρυφά. Δυνατά δεν το μπορώ.

"Η ΖΩΗ" Χατζηγεωργίου Άννα Μαρία Η ζωή πορεία εύθραυστη, άλλοτε στιλπνή, άλλοτε ανάλγητη΄ χωρίς χάρτη, χωρίς πυξίδα ΄ κάλεσμα για ταξίδια, Η ζωή. Το λουλούδι, μυστικό φανερό της φύσης, άλλοτε ανθισμένο, άλλοτε διστακτικό χωρίς όρια, χωρίς περιθώρια, κάλεσμα για έρωτα, Το λουλούδι. Ο ουρανός, Ο μόνος παρήγορος, άλλοτε ιερός, άλλοτε ανίερος, χωρίς λογική, χωρίς μίσος, Ο ουρανός. Οι ρίζες, το μόνο στήριγμα, πάντοτε γερές, πάντοτε αληθινές, χωρίς καθρέφτη, χωρίς πλάνη, Οι ρίζες. ΑΝΕΜΩΝΗ

"Τα απαραίτητα κοινή περιουσία" Κακκαβά Μάγια Φωτεινή Γεννήθηκα στους τυχερούς μια μέρα του Νοέμβρη τα δώρα με πλημμύριζαν, ξεχείλιζαν, λιμνάζαν πριν γίνει κάτι ανάγκη μου ήτανε ήδη εκεί. Γεννήθηκαν στους άτυχους μια μέρα του Νοέμβρη δώρα ποτέ δεν έφτασαν, δεν ήρθαν, δεν υπήρξαν και όσο για τις ανάγκες τους δεν ήταν κανείς εκεί. Μεγάλωσα, μεγάλωσαν ρωτάνε και ρωτάω ποια είναι τα απαραίτητα στον σάκο της ζωής; Βαρύς ο σάκος του ενός, ασήκωτος κουβάρι από τα τόσα άχρηστα και απαραίτητα ανάκατα μαζί. Άδειος ο σάκος του αλλονού, πανάλαφρος κενός από τα όσα χρήσιμα και απαραίτητα να λείπουνε μαζί. Μεγάλωσα, μεγάλωσαν ρωτάνε και ρωτάω ποια είναι τα απαραίτητα στον σάκο της ζωής; Ψωμί, νερό, στέγη, δουλειά, σχολείο ειρήνη, ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία τα αγαθά κοινή περιουσία σε έναν κόσμο που δεν θα είναι πια σφαγείο και η αγάπη πίδακας μακριά να διώχνει κάθε σκοτεινό στου δρόμου το τυφλό σημείο. Μεγάλωσα, μεγάλωσαν ρωτάτε και απαντάω αυτά είναι τα απαραίτητα στο σάκο της ζωής.

 "Η καρφίτσα" Γρατσία Ειρήνη Δεν βλέπω έναν άνθρωπο μπροστά μου, κύριε. Με κοιτάτε με αυτό το υποτιμητικό ύφος, με αποκαλέσατε κακόβουλο, γλοιώδη και φτωχό απόβρασμα. Κρύβετε την ανασφάλειά σας για τα γερασμένα σας μυαλά κάτω από γελοία καπέλα από γούνα κάστορα. Γι’ αυτό, κύριε, δεν είστε καθόλου άνθρωπος. Αντ’ αυτού, επιτρέψτε μου να πω πως είστε μία άσχημη και μυτερή καρφίτσα. Ναι, μία καρφίτσα. Περνάτε δίπλα από ανθρώπους και τσιμπάτε, επειδή σας κατακλύζει ο φόβος πως κανένας δεν θα σας αποδεχτεί και πασχίζετε να βρείτε αξία μειώνοντας τους άλλους. Προσπαθείτε να κερδίσετε τον σεβασμό μέσα από τις προσβολές. Τσιμπάτε και ανοίγετε μικρές πληγές, ώστε να τρέξει το αίμα αλλά αυτό που δεν γνωρίζετε είναι πως το αίμα σταματά να τρέχει και η πληγή επουλώνεται. Γιατί είναι μικροσκοπική και ασήμαντη όπως και το νόημα της δικιάς σας ύπαρξης. Δεν έχετε αυτό που χρειάζεστε για τον κόσμο. Είστε μία μοναχική καρφίτσα, στην οποία αδύναμοι άνθρωποι δίνουν ώθηση και αδύναμοι άνθρωποι θ

"Παίζοντας κρυφτό με την καταιγίδα" Γρατσία Ειρήνη Ο ήχος μιας γλυκιάς μελωδίας που νανουρίζει τα μωρά τη νύχτα και γαληνεύει τη θάλασσα και το οργισμένο πνεύμα είναι το ακριβώς αντίθετο των θορύβων που έχουν κατακλύσει την στενή έρημη υπόγεια σπηλιά. Τα βαριά τοιχώματά της γίνονται ακόμα πιο αποπνικτικά με την καταιγίδα που σφυρίζει, εξαπολύοντας κεραυνούς και μπουμπουνητά ικανά να κυριεύσουν τον κόσμο και ύστερα να τον εξαφανίσουν. Οι αστραπές αυτές είναι το μόνο φως που καταφέρνει να εισχωρήσει στο φυσικό και τρωτό καταφύγιο. Δεν χρειαζόμουν τα ελάχιστα, τρομαχτικά δευτερόλεπτα της κάτασπρης λάμψης, για να αντιληφθώ την εισβολή της καταιγίδας μέσα. Οι γυμνές μου πατούσες περιτριγυρίστηκαν από το κρύο νερό, του οποίου η στάθμη ανεβαίνει τόσο γρήγορα, όσο μια ζωή μπορεί να καταρρεύσει. Μπορεί να έχει φτάσει στο ύψος της μέσης μου, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψω την σπηλιά. Κρύβομαι από την καταιγίδα όλη μου τη ζωή και το ήξερα ότι αυτό είναι το τέλος και το έχω α

"Έτσι έμαθα" Τσιαδή-Δημητροπούλου Ελευθερία Μόνο τα απαραίτητα Μόνο αυτά μάζεψε Μόνο όσα χρειάζεσαι, μόνο όσα άξιζαν, μόνο όσα πόνεσαν. Έτσι είπα, έτσι άκουσα, έτσι έμαθα Να κρατώ όσα χρειαζόμουν, όσα ήταν για εμένα τα απαραίτητα. Έτσι έμαθα Να κρατώ όσα μπορώ να χρησιμοποιήσω, να εκμεταλλευτώ Αυτά μάζευα για κάθε νέο ταξίδι, κάθε νέο στόχο. Μόνο τους απαραίτητους Έτσι έμαθα Μόνο αυτούς να κρατώ, να χρησιμοποιώ. Έτσι μου έμαθαν, έτσι θα τους μάθουν κι έτσι θα τους μάθω. Κράτησα τον ήλιο που με ζέσταινε, τα δέντρα που μου έδιναν οξυγόνο, τους ανθρώπους που ήξερα ότι θα εκμεταλλευτώ για να βγουν όλα όπως έπρεπε, όπως ήθελα. Έτσι έμαθα Μόνο τους απαραίτητους Αυτούς χρειαζόμουν

  "Η Ελπίδα είχε ήδη απελπιστεί" Τσιαδή-Δημητροπούλου Ελευθερία «Έλα, τι θα γίνει τόση ώρα; Θα πηδήξεις ή όχι;» φώναξε η Δανάη. «Θα το κάνω. Στο ΄πα και πριν. Περίμενε!!» είπα. Πήρα φόρα και πήδηξα. Ένιωσα το σπρώξιμο του αέρα στο σώμα μου και άκουγα το δυνατό μου ουρλιαχτό πάνω από τις φωνές και τις ζητωκραυγές όλων των υπολοίπων. «Το έκανε τελικά!» «Έλα πάμε Έρμι» και διάφορα τέτοια. Μέχρι που τα πόδια μου ακούμπησαν το νερό και μέσα σε δευτερόλεπτα βρέθηκαν αντιμέτωπα με το βυθό. Κολύμπησα προς τα πάνω, προσπαθώντας να φτάσω στην επιφάνεια και έφτασα. «Είδες δεν ήταν και τόσο τρομακτικό!» μου είπε ο Δημήτρης. Προσπάθησα να σκαρφαλώσω από τα γλιστερά βράχια για να βρεθώ και πάλι σε εκείνον τον ψηλό βράχο απ’ όπου πήδηξα. Βρεγμένοι όπως ήμασταν ακολουθήσαμε το δρομάκι πηδώντας σε κάθε βράχο. Καλά, μη φανταστείτε…… Δεν ήταν και μεγάλο το κενό. Φτάσαμε σε εκείνη την ανηφορίτσα από χώμα. Κρατηθήκαμε από τα φυτά και μετά ο μπροστινός έδινε το χέρι του στον πίσω και έτσι ανεβήκαμ

"Η παραμονή" Σιγάλα Μαρία Πρώτη μέρα, πρώτο σκίρτημα, πρώτη τρέλα, πρώτη υπόθεση, πρώτη αγωνία, πρώτη ελπίδα. Πρώτη μέρα, παλιά λήθη, παλιά ωριμότητα, παλιά γνώση, παλιά ηρεμία, παλιά απελπισία… κι όμως, τώρα είναι τόσο διαφορετικά! Τώρα δεν υπάρχει κανείς και τίποτα να στηριχτώ. Τώρα δεν γνωρίζω κανέναν και τίποτα. Τώρα ελπίζω στους πάντες και στα πάντα. Τώρα στηρίζομαι στους πάντες και στα πάντα. Ένα σπινθήρισμα στην καρδιά μου για το καινούριο, κι όμως κάτι μέσα μου με κλείνει σε μια τρελή άρνηση… μια λαχτάρα για το άγνωστο, πασπαλισμένη με φόβο. Η φαντασία μου οργιάζει και μαζί της και η ανησυχία. Όχι αυτό το στυλό, δεν είχα γράψει καλά στο διαγώνισμα που το είχα χρησιμοποιήσει. Ας πάρω καλύτερα το τυχερό μου, παρόλο που δε γράφει… μπορεί να μη γράφει, αλλά λειτουργεί. Δε θέλω όλα μου τα πράγματα να είναι καινούρια, να μην έχουν τίποτα να μου θυμίζει το ποια είμαι, ποια ήμουν μέχρι πρότινος τουλάχιστον. Τα πάντα είναι καινούρια, γεμάτα ελπίδα, και παρόλα αυτά εγώ κολλάω

"Τα απαραίτητα και οι γκρεμοί" Ρήγου Μαρία-Ολβιανή Ξύπνησε πιασμένος από το τραχύ έδαφος. Είχε πλαγιάσει στις ρίζες ενός δέντρου και είχε δέσει στον κορμό του το γαϊδούρι του. Η νύχτα είχε περάσει δύσκολα και έτσι θα περνούσαν όσες νύχτες απαιτούνταν, για να φτάσει στον προορισμό του. Βρισκόταν σε μόνιμη επιφυλακή και κάθε φορά που κατάφερνε να τον πιάσει ο ύπνος, κάτι τον έκανε να πετάγεται, να κοιτάει πέρα-δώθε και να επιβεβαιώνει την ύπαρξη του μαχαιριού στη ζώνη του. Συνήθως αυτό το κάτι ήταν κάποιες σκιές. Ξαπλωμένος όπως ήταν, κοιτούσε τους βραχώδεις κρημνούς, που περιέβαλαν το σημείο. Μέσα στη νύχτα οι γωνίες των βράχων δημιουργούσαν σκιές, ο φόβος ξεγέλαγε τα μάτια του και νόμιζε, πως κατέβαιναν μέσα στο σκοτάδι ληστές, αλλά τελικά δεν υπήρχε τίποτα. Τώρα όμως, ήταν πρωί και ήταν όλα καθαρά. Ήλεγξε αν μέσα σε καθένα από τα τέσσερα, στο γαϊδούρι ζωσμένα καλάθια υπήρχαν ακόμα τα πολύτιμα αντικείμενα. Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί στ